کوه پنجم

آن شب , یعقوب تنها ماند و مردی باوی تا طلوع فجر کشتی میگرفت و چون او دید
که بر وی غلبه نمی یابد . . . گفت: مرا رها کن.
یعقوب گفت: تا مرا برکت ندهی تو را رها نکنم .
به وی گفت: نام تو چیست ؟
گفت: یعقوب .
گفت: از این پس نام تو یعقوب خوانده نشود بلکه اسرائیل زیرا که با خداوند و با انسان مجاهده کردی و نصرت
یافتی .

ایلیا ناگهان از خواب بیدار شد و از جا جست و به آسمان شب خیره شد । مطلبی که باید به خاطر می آورد همین بود !

در گذشته های بسیار دور هتگامی که یعقوب در خیمه گاه خود بود , مردی به هنگام شب به درون خیمه آمد و تا طلوع فجر با او کشتی گرفت । یعقوب مبارزه را پذیرفت هر چند دانست حریف وی خداوند است. به هنگام طلوع فجر او هنوز شکست نخورده بود و مبارزه هنگامی پایان یافت که خداوند پذیرفت او را برکت دهد.

این داستان نسل به نسل گزارش شده بود تا هیچکس آن را فراموش نکند : گه گاه مبارزه با خداوند ضروری می نمود । هر موجود بشری در لحظه ای خاص که فاجعه ای زندگی اش را دچار اشوب میکرد : فاجعه ای مثل تخریب یک شهر , مرگ یک فرزند , اتهامی بی دلیل , بیماریی که موجب معلولیت دائمی میشد , در آن لحظه خداوند او را به مبارزه می طلبید واز او می خواست به این سوال پاسخ دهد: چرا به حیاتی این چنین کوتاه و پر رنج وابسته ای؟ معنای مبارزه تو چیست ؟

مردی که نمی توانست پاسخ دهد تسلیم می شد। اما آنکه در جستجوی معنایی برای حیات خود بود , آن را غیر منصفانه میافت و میکوشید با سرنوشت در آویزد. آنگاه بود که آتشی دیکر از آسمانها فرود می آمد, نه آن آتشی که می کشد بل آتشی که حصار های کهن را نابود میکند به انسان قابلیت های حقیقی ش را ارزانی میدارد. انسانهای جبون و فرومایه هرگز نمی گذارند که این شعله قلبشان را به آتش بکشد. آنچه می خواهند این است که شرایط سریعا به حالت قبلی برگردد تا بتوانند آن طور که عادت داشتند زندگیی کنند و بیندیشند.در عوض انسانهای با شهامت هر آنچه کهنه و سر امده است به آتش میکشند و به قیمت رنجی عظیم و درونی همه چیز را رها میکنند , حتی خدا را و به پیش میتازند.

آدم های شجاع همیشه لجبازند।

در آسمان خداوند لبخند میزد این آن چیزی بود که او می خواست : که هرکه مسئولیت زندگی خود را به عهده گیرد. نهایتا او به فرزندانش بزرگترین موهبت ها را عطا کرده بود: قابلیت انتخاب و تصمیم گیری در انجام اعمالشان.
ایلیا از تردید, شکست, و لحظات شک و بی تصمیمی طفره رفته بود ما خداوند سخاوتمند بود و او را بسوی ورطه گریز ناپذیر کشانده بود. تا به انسان نشان دهد که انسان نیاز به انتخاب سرنوشتش دارد نه پذیرش آن.
سالیان بسی دور مشابه همان شب یعقوب خداوند را رها نکرده بود. آنگاه بود که خداوند از وی پرسیده بود نام تو چیست ؟
پرسش این بود نام داشتن . وقتی یعقوب پاسخ داده بود , خداوند او را به نام اسرائیل تعمید داده بود. هرکس به هنگام تولد نامی دریافت می کند اما باید بیاموزد که زندگی خویش راا با کلامی که به آن معنا میدهد نام گذاری کند.

................................................گوشه هایی از کوه پنجم